Hoe ik nu 82 jaar oud , terug na 40 jaar op de fiets moet...
Hoe ik nu 82
jaar oud , terug na 40 jaar op de fiets moet omdat onze auto’s afgeperst werden door valse
faillissementen van een gruwelijke crimrechter.
Wij hebben
geen auto meer, hadden er een van onze bedrijven. Nu die allen met de
grond gelijk gemaakt zijn, totaal leeggeplunderd en vernietigd rest mij als
ouderling enkel nog mijn oude fiets. Ik had medicijnen nodig, dringend. Mijn
hoofd kraakte, mijn spieren voelen stram, mijn mond is droog als kurk of schuurpapier. En hoe eraan geraken? Mijn slijmvlieswerking
laat het afweten, is opgedroogd een pijnlijk euvel. Help, ik verdroog!
Dan maar
mijn oude fiets uitgehaald, het is de enige mogelijkheid de 6 km enkel, af te
leggen voor de aankoop van slijmsproei,
‘Hypozalic’ of iets gelijkwerkend in de
apotheek die ik al contacteerde. Ja zoiets hadden ze.
Met goede
moed zet ik mijn zadel dat zadelpijn veroorzaakt wat horizontaler. Jaren reed
ik niet meer erop en stelde vast dat de stand voor mij niet optimaal was. Het
schuurt allemaal pijnlijk, maar ik heb geen andere keuze. Het Chinese gelzadel als overtrek over het
origineel helpt wel wat aan het comfort, , maar de stand is nog altijd
ongemakkelijk. Hopelijk blijf ik stabiel op dat ding, want gekwikkel leidt tot
ongelukken.
Gezwind,
vol goede moed vat ik de tocht aan. Bij het zebrapad en licht stap ik af, besluit de oversteek te voet aan
te vatten, dat lijkt me veiliger. Een zestiger dame met bril knikt vriendelijk
alsof ze een soortgenoot bemerkt, springt dan gezwind op haar fiets en in een
mum van tijd zie ik haar enkel nog als verre stip op het fietspad ver
vooruit. Had zij elektrische aandrijving ? Heb ik niet bemerkt.
Ik trap
moeizaam tegen de wind, een energievretend gevecht, maar het lukt. Weldra bereik
ik weer een oversteekplaats met zebrapad en steek te voet over, ditmaal zonder
licht . Weldra wordt het wat diffuus, obstakels over de weg met markering tot
omleiding. Verwarring alom. Dat is me echt te ver. Plots bemerk ik een vlugge
voorrijder die alles verzint en naar de
verkeerde kant van de weg rijdt waar zich openingen in de obstakelafrastering
voordoen. Hij fietst krachtig verkeerd, aan de verkeerde kant , zig zagt tussen
afrasteringen met brede fietsweg, nog altijd aan de verkeerde kant, maar het is
duidelijk een afkorting. Het is een sluikweg, maar ik volg met gemak. Zo omzeil
ik een lange weg en zie weldra de apotheek, het groene kruis opdoemen. Dat viel
wel mee. Na veel gehaspel met mijn moeilijk slot, de juiste code schuiven,
gelukkig wist ik die nog na 40 jaar stilstand. Ik probeer, maar het wordt
geklungel, het wil niet lukken, dus zet ik mijn fiets tegen een containervuilbak
en laat hem onbewaakt achter. De anderen die er staan zien er jong en fris uit.
De mijne zonder leeftijd.
Ik begeef me
naar binnen waar 2 verkoopsters helpsters verwonderd zijn over mijn vlugge rit,
ik had hen net een kwartiertje gebeld, verwittigd.
Ik vertel
over mijn sluikgedrag, geïnspireerd door een jeugdige voorrijder en zij
beklagen zich over het gebrek aan klanten : de weg is afgesloten en nu daagt
niemand op. Normaal gonst het hier op
zaterdag van kopers, nu is alles leeg!
De jongste
van de twee komt met een arsenaal aan keuzes van gel tot snoepjes tot sprays en
thee. Spray heb ik nog en beslis dat snoepjes veruit het gemak dienen, zo is
mijn keuze snel gemaakt. Snoepjes die de slijmvliezen in werking zetten zodat
je tanden niet poreus worden, je slokdarm niet verdroogt en je darmen hun taken
vervullen op een comfortabele wijze.
De dames
zijn gezellig . We zijn enkel met 3, een fijne ervaring met een menselijk
gesprekje, een kwinkslag en een goed contact met gelach.
Ik besluit
de weg precies op dezelfde wijze omgekeerd terug te volgen. Nu heb ik wind op
kop en van gezwindheid is geen sprake. Het wordt moeizaam tegen de wind
opboksen. Een fietspad is er aan deze kant van de weg ook niet meer bij, zodus
moet ik stabieler trappen, harder trappen en van omkijken is geen sprake.
Aan de oversteeklichten stap ik af en moet er eindeloos wachten. De groene knop drukken heeft weinig effect, is voor geruststelling, niets meer. Het wordt gehoord’ staat er geschreven. Tweemaal zie ik aan beide zijden de auto’s optrekken, hun weg vervolgen en mij als onbenullige in het verkeer afwachtend laten. Eindelijk slaat alles op groen voor mij en kan ik mijn weg vervolgen. De minsten moeten het langst wachten, leerde ik hieruit. Als fietser geminimaliseerd in dit land. Hoe groter, hoe imposanter, hoe meer gerespecteerd! Dan vervolg ik mijn weg en wil oversteken met achter in mijn ooghoek de eventueel aankomende auto. Een woest geclaxonneer verwittigt me dat ik mijn oversteek later moet plannen. Ok zo hoort het. Als ik dan veilig thuis kom, ben ik doodop en weet nu hoe ongemakkelijk zulk vervoermiddel is. Ik heb weinig keuze. Zal het ermee moeten doen, anders geen koopwaar!
Mijn blog over het onrecht aangedaan >>
Kunstenaar zoekt belegger voor aankoop van zijn huis >>
Een website die de corruptie bij justitie en de te nemen maatregelen beschrijft >>
Reacties
Een reactie posten