De fijne buurvrouw.

 

Wij wandelden,  het vaste middagpatroon ditmaal naar de avond meesleurend . De huizen waar we voorbij liepen, lagen er verlaten bij. Geen dode ziel in de anders zo levendige buurt. Wij trokken huiswaarts en ik vermoedde dat de buren vermoedden dat wij het zwaar hadden en daarover niet reppen wilden. En misschien daarom zich verscholen. Hoe jammer hun vrolijke stemmen en twinkelende ogen te missen. Zo’n dooie boel. Bijna thuis hoorden we een ritmisch geroep. In de verte stond een dunne vrouw die onze richting uit scheen te roepen. En te gesticuleren.  Wij bewogen op haar toe zodat we de stem konden herkennen en het dunne figuurtje thuisbrengen. Zowaar dat was toch Rietje, Rietje met de soepele  handbewegingen als een goochelaar. Hoe vreugdevol kwam onze buurvrouw aangelopen , getrippeld en praatte ritmisch op haar weg. Ik hoorde haar gekwetter.  Hoe fijn de buurvrouw die de moeite nam ons even aan te halen, te groeten en te horen hoe het ons verging na ons zware ongeluk.: een roofoverval.

Ze legde knuffelbewust haar hand op mijn schouder een vertrouwensvolle geste die troostend was en deelnam aan ons ongeluk , het wat gelukkig makend. Kom toch binnen , zei ik en loodste haar de woonkamer in. Daar ging ze zitten met haar auberginekleurig jasje aan en krullenbol rond haar hoofd.

Ze luisterde hoe het ons verging sinds haar laatste bezoek. Ze kneep haar ogen fijn. Niet goed natuurlijk en wij vertelden hoe schurken onze huizen in beslag namen, verkochten en alles vernielden alsof het hun rechtmatige eigendom was. Gemanipuleer bij het gerecht zo krom als maar kon, zo waanzinnig ontwrichtend dat niemand verstond waarover het ging en niemand ons geloofde., zo driest.  Onze lieve buurvrouw dus wel. Zij had ervaring in haar leven van zulke dingen en ze zijdelings meegemaakt met andere gedupeerden;

Ze geloofde ons maar waarschuwde dat zulke feiten niet op een stel en sprong zijn opgelost, maar jarenlang het leven van de gedupeerden verzieken. Haar taal van geloof was ons een troost en onder haar spreken streek ze over onze rug en knuffelde alsof we vertrouwde kinderen waren. Het deed ons goed , na al die ploerten waarmee we al zo lang te maken hadden. Vreselijke gangsters die in het donker scharrelden en logen en bekladden en pijnigden zoals ik nooit gezien had. Zij hoorden tot een andere wereld van onheil en maf . Zij begreep het en geloofde . het was een troost.

Wij vertelden over onze zoon en zijn kinderen , uit hun huis gejaagd en dan verkocht alsof het hun rechtmatige eigendom was. Alles gestolen!

Begripsvol luisterde ze en sprak over haar eigenwijze buurvrouw die ze helpen moest en die nooit luisterde. Of was ze altijd zo opgedraaid dat ze noodwendig aflopen moest. Het kon verkeren!

Hoe fijn een buurvrouw die zo betroffen is van buren en met hen meeleefde . Beter dan al die gestudeerde verfoetste ambtenaren die het leven vergeten waren en enkel nog geld konden tellen en anderen daarvoor de keel overbeten . Ongedierte, monsters die in de lage regionen van het leven vertoefden . Opleiding had daarbij niets gebracht. Total verfeelt. Mens verachtende individuen , geile machtswellustelingen.!

Als u dit artikel gelezen hebt, kunt u altijd onze petitie ondertekenen>>