Het huis waar alles krom is wat recht is.

 

Ik ken een man, een jonge man die zo verliefd was op zijn vliegtuig dat hij het koesterde, streelde en liefoogde alsof het een mooie meid was. Dat was niet naar de zin van onverlaat die alleen bezig was met verbrokkelen, verpulveren en verknarsen. Op een onbewaakt ogenblik sloop hij de gigantische ruimte in waar het stond te stralen, gaf er een stomp op en begon binnenin te speuren of er iets bruikbaars was dat hij verloederen kon. Er moest iets zijn en plots viel zijn oog op een geel mapje met papieren. 

Ah de bewijsstukken, de identiteit van dat rotding. Hij las het vluchtig door, sleepte het mee in zijn tas en las uitgebreid wat hem allemaal kon plezieren. Hij zou het ombrengen, niemand mocht iets hebben wat hij niet had. Dus dacht hij na, meestal deed hij dat nooit tenzij om brokken te verzinnen, en vond dat dit bewijsstuk een aanklacht tegen de bezitter kon opbrengen. In zijn boosheid en gruwel dacht hij ogenblikkelijk aan een gerechtsaanklacht voor vluchtmisdrijf en wegvliegen als het niet mocht, een zwaar vergrijp dat hij de bezitter toebedacht. Hij gniffelde over zijn vindingrijkheid in het boze, daarmee zouden al zijn makkers instemmen en zich verheugen de vreugdevolle bezitter die hij de nagels al had uitgetrokken met diefstal en andere narigheden, te verketteren, zijn bezitje te vergammelen en hem te beletten nog vrij te zijn zodat het vele geld dat het ding zou opbrengen in zijn zakken terecht kwam. Daarbij had hij geen weet van zulke dingen.

Van geld zonder nazicht waarvoor de papieren bedoeld waren was er geen sprake meer. De ontwaarding was voor de eigenaar die nu zijn recht en verdedigers niet kon betalen. Het ding ontwaarde zienderogen wat hem zeer verheugde. Zo wou hij door het leven gaan als onverlaat.

Als u dit artikel gelezen hebt, kunt u altijd onze petitie ondertekenen>>