De vraatzuchtige man
Ik zag hem al van verre, de donkere plompe gestalte van een vetzak. Daar stond hij dan midden in het gras, het oude kasteel in zijn rug, het water aan zijn rechterkant. Ik liep hem voorbij , wilde me zetten in het prieel , mijn blik op het mooi gerestaureerde gebouw met Oostenrijkse torentje en maakte aanstalten om mijn boterhammen uit te halen en lekker op te peuzelen. Alsof hij de geur van brood rook als een hond een spoor van wild, walste hij zich in mijn richting , kwam onbeschaamd , ongeoorloofd dichtbij en leek mijn eten in het vizier te hebben. Vreemde gedraging, hij zette zich zonder een woord op het primitieve bankje naast me neer, viseerde mijn eten alsof hij recht had op het mijne. Ik werd woedend , snauwde hem toe dat hij uit mijn buurt moest verdwijnen , stond op en draaide me op mijn hakken dreigend om en ging de laan uit. Daarna merkte ik in mijn spiegel dat hij wegsloop . Wat verder stond zijn auto geparkeerd, hij stapte in, wachtte wat af en verdween de andere kant uit. Onbeschaamde vlegel ! Ik probeerde hem voor mijn ogen te halen, wat was zo vreemd aan hem? Het gesluip en gefixeerd op iets dat hem niet toekwam., het mijne. Wat vreemd : hij zag eruit als een donkere Hitler, die de Joden kwelde . Was die weer terug, verrezen, om mensen hun bezit te gappen? Een tijdje hoorde ik niets meer van hem , tot op de dag dat gebouwen spoorloos rondom mij begonnen te verkommeren . Mijn tuinen verloederden, de distels groeiden torenhoog langs de straat en buren beklaagden zich over zoveel onkruid en hooggewassen ongesneden gras. Ik sloeg ze neer en wachtte af. Plots dook zijn gezicht tevoorschijn en zag ik overal de brede gestalte lui liggend in mijn gras. Maaien kon niet meer want hij strekte zijn hand uit naar al mijn bezit. De terrassen en parkings zagen er onfris uit met al dat ongewenste kruid en de plompe dikkerd die de gebouwen in zijn hand verpulverde. Plots hoorde ik hem zingen : dat is het mijne , lekker geroofd als curator, lekker gesteund door wat recht en krom is , tot het mijne gemaakt met steun van crooky .
Verwarring maakte zich van me meester als in een boze droom, die ik probeerde af te schudden, maar het werd pijnlijk reëel. Mijn zoon lag neergeveld midden in het hoge gras en zuchtte en rochelde en spuwde bloed . Wat had die onverlaat gedaan? De zwarte dikzak die ik onbestaande achtte . Hij stal, verwoestte, roofde de gebouwen uit de omgeving weg sloeg alles neer alsof de oorlog uitgebroken was. Mijn bezit verbrokkelde Het vliegtuig van mijn zoon steeg niet meer op , werd aan de ketting gelegd door de onverlaect tot hij bij verkoop kon innen. Ik riep , ontwaakte als uit een boze droom en sloeg hem samen met mijn plots opgedoken helpers tot hij verdween, wegsloop in het duister van zijn akelig boze bestaan.
Had ik hem verjaagd?
Als u dit artikel gelezen hebt, kunt u altijd onze petitie ondertekenen>>
Reacties
Een reactie posten